In de categorie “totaal onbekende artiesten” krijgen we dezer dagen de debuut- cd voorgeschoteld van de man, wiens naam we wellicht ooit gelezen hebben in de kleine lettertjes van andermans platenwerk, maar ik mag in alle eerlijkheid niet  beweren dat ik me iets kon voorstellen bij het solowerk van deze pianist. Dat bevordert natuurlijk de onbevangenheid, waarmee je gaat luisteren, maar ik stel me voor dat dit niet echt nodig was. Wat ik bedoel, is dat dit namelijk een plaat is, die elkeen kan overtuigen. Om te beginnen is er het ongemeen knappe artwork, waar de cd in verpakt zit en die een van de fraaiste coverfoto’s bevat, die ik in tijden te zien kreeg. Daarnaast is er de muziek, die van een zeldzame pracht en een verstillende eenvoud is. De plaat bevat zowel gezongen als instrumentale nummers.

De instrumentale stuff draait rond het indrukwekkende pianospel van Richie, terwijl voor de gezongen nummers, naast echtgenote Katie Thomas,  de mensen van I See Hawks in L.A. al eens een stembandje komen toesteken. Ik ben bijzonder onder de indruk van de wendbaarheid van het pianospel van Richie: die mens wisselt van stijl met ongehoorde vlotheid en hij weet telkens weer de juiste toon en het juiste timbre te vinden. De gezongen nummers gaan over die dingen, waar je, eens je de vijftig voorbij bent, zoal mee bezig bent: Het Leven en De Wereld. Waar sta ik? Waar wil ik (nog) naartoe? Enfin, u voelt me komen. De instrumentals hebben, geheel in de stijl van Randy Newman, een hoog filmisch, aan de zuidelijke States reminiscerend gehalte. Het geheel is een bijzonder onderhoudende, mooie cd, die misschien niet meteen voor iedereen weggelegd is, maar die zeker verdient door heel veel mensen beluisterd te worden.  In de kringen waar ik wel eens kom, heeft Cafe Katie het inmiddels zo’n beetje tot clubtune geschopt…

De titel van de cd vat het zo’n beetje samen. U bent verwittigd en gewaarschuwd!  (Dani)